Rozdział XXVI / 26

*Fran*

-Cami idzie! Padnij!

-Ale gdzie?

-Złaź z drzewa!- zarządziłam.

-Ale gdzie jest Cami? Muszę z nią porozmawiać!- mówił ciągle zaspany.

Maxi już chciał podejść do bliżej do okna, ale w ostatniej chwili go zatrzymałam.

-Nie!- mówiłam powoli. –Ona nie chce cie widzieć!

-Ale ja muszę z nią porozmawiać!- upierał się. On jest naprawdę uparty.

Próbował przybliżyć się do okna, utrudniałam mu to jak mogłam. On w prawo, ja też, on w lewo, ja też. Tak doszło do „bójki” na drzewie. Okazało się, że Maxi wcale nie jest dużo silniejszy ode mnie. Te dawne bitwy z Lucą się opłaciły.

-Alex, gdzie jest Fran?- usłyszałam głos mojej przyjaciółki.

Spojrzałam w tamtą stronę, tak samo jak Maxi. Niestety, albo raczej na szczęście niczego nie widzieliśmy, ponieważ Alex stała tuż przed oknem. Jednak było ono uchylone- Camila mogła usłyszeć każde nasze słowo. Bez zastanowienia przyłożyłam Maxiemu do ust rękę. Z resztą wyglądał jakby miał zamiar zaraz krzyknąć.  Przyłożyłam mu do ust obydwie ręce.

-Jedno słowo, a spadniesz z drzewa!- szepnęłam.

Chłopak natychmiast się przeraził.

-No, ona poszła po sok- usłyszałam jak Alejandra próbuje mnie kryć i chyba dobrze jej to szło, bo nie wyglądało na to, żeby Cami coś podejrzewała.

Z moich rozmyślań oderwał mnie Maxi, aby pozbyć się moich rąk z jego twarzy zrobił to co zrobiłby chyba każdy chłopak- obślinił mi ręce. „Fu! Czyli gramy ostro!”- pomyślałam.  Szybkim ruchem zerwałam z gałęzi liść i bezceremonialnie wepchnęłam mu go do buzi. Punkt dla mnie!

-To ja może pójdę jej pomóc…- usłyszałam głos przyjaciółki.

-Nie! To znaczy… Fran zaraz przyjdzie z sokiem- ostatnie zdanie powiedziała głośniej niż poprzednie.

Szybko ześlizgnęłam się z drzewa. Podbiegłam do drewnianych drzwi wejściowych. Jednak zanim je przekroczyłam rzuciłam jeszcze do Maxiego:

-Zastanów się co robisz.

I weszłam do domu. Szybko podeszłam do kuchni i wzięłam z lodówki sok pomarańczowy i trzy szklanki. Jak najszybciej pobiegłam do moich przyjaciółek.

-Jestem!- krzyknęłam i z uśmiechem na ustach przekroczyłam próg pokoju. Jednak uśmiech zszedł mi z twarzy gdy zobaczyłam Camilę. Wcale nie wyglądała lepiej niż przed pójściem do łazienki. Gdy patrzyłam na nią, gdy była taka załamana całe szczęście, cała energia ze mnie wylatywała.

Odłożyłam sok i szklanki na jedną z kolorowych szafek.

-No dobrze, widzę, że to nie był dobry pomysł- powiedziałam. –Wyglądasz jeszcze gorzej niż wcześniej… Chodź! Alex ty też.

Wszystkie trzy usiadłyśmy na łóżku. Cami położyła głowę na moim ramieniu, a Alex lekko się na niej położyła. Zaczęłam gładzić jej włosy. Przez jakiś czas siedziałyśmy tak w ciszy. Było słychać tylko cichy szloch dziewczyny. Serce mi się krajało, nie mogłam tak siedzieć i patrzeć jak moja BFF cierpi, więc zaczęłam swoją przemowę.

-Cami wiem, że cierpisz. Wiem jak to boli. Możesz mi nie wierzyć, ale tak jest. Wiem jak to jest stracić chłopaka na którym ci straszliwie zależało, ale nie zawsze w życiu jest pod górę.

-Z górki.

-No to nie zawsze w życiu jest z górki. Musimy stawiać ciała przeciwnością losu.

-Stawiać czoła, Fran.

-Co za różnica? W każdym razie. Wiem, że bardzo ci zależy na Maxim, a jemu zależy an tobie. Mimo, że byliście razem tylko kilkanaście godzin.

-14 godzin, 25 minut, 36 sekund.

-No, więc nie możesz się poddawać na pierwszej przeszkodzie na jaką natrafiliście. Uwierz mi, że on cierpi tak jak ty. Poza tym nie ma tego dobrego co by na złe nie wyszło!

-Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.

-No, a co powiedziałam?

-Nic, ale Fran, to chyba ktoś tam u góry nie chce żebyśmy byli razem, a ja nie zamierzam się mu przeciwstawiać- kolejna większa łza zleciała po jej twarzy. –No bo popatrz gdyby los chciał żebyśmy byli razem to czemu by nas chciał rozdzielić? Czemu by miał obracać cały świat przeciwko nam? Czemu?- rozpłakał się na dobre.

-Cami, Fran ma rację- powiedziała łagodnie Alex.

-A ty w ogóle coś zrozumiałaś?

-Tak, już umiem hiszpański na poziome dziecka, a wcześniej mówiłam po angielsku, bo jakoś mi to weszło.

*Narrator*

Nastała cisza. Przyjaciółki były myślami w zupełnie innym świecie. Dwie uciekły do krainy mlekiem i miodem płynącej, a jedna krążyła po szarych uliczkach rozpaczy, w jakiej się obecnie znajdowała. Po dwudziestu minutach milczenia Camila odpłynęła do krainy snów. Jej towarzyszki nie chcąc jej budzić lekko ułożyły ją na łóżku i przykryły kocem, a następnie wyszły z pomieszczenia.

-Będziemy musiały ich podstępem pogodzić, bo inaczej Cami się nie zgodzi- powiedziała Włoszka.

-Masz racje. To co będziemy robić?

-Mam pomysł. Chodź!

Dziewczyna weszły na palcach do pokoju rudowłosej. Francesca wyciągnęła spod łóżka keyboard i tak cicho ja weszła, wyszła. Pokazała Alex, że ma iść za nią. Dziewczyna posłusznie to zrobiła. Weszły do pokoju gościnnego.

-Patrz.

Dziewczyna zaczęła grać melodię, nieznaną Alejandrze. Po chwili z jej ust wypłynęły słowa piosenki.

Abro los ojos y mi voz

se quiebra de la emoción

Luces, aplausos y el telón

se abre en cada función

Siento la música vibrar.

Mi cuerpo empieza a temblar

Respiro en cada ocasión

Que empiece el juego *

-I dalej nie mam- powiedziała po zakończeniu.

-A jak się nazywa piosenka?

-Jeszcze nie wiem- zaśmiała się.

-Teraz ja mam pomysł. Wrzucimy to co już mamy, a właściwie masz na bloga.

-Super pomysł!

Dziewczyna poszła po swoją kamerę- srebrno-szare pudełko skrywające zapiski z wielu momentów.

-Okej, ale ty mówisz- powiedziała gdy weszła do pokoju.

-Czemu? Mojego głosu nie znają.

-Ale jak ja coś powiem to… będzie to plątanina słów, bez większego sensu.

-No okej, zaczynaj- Alex włączyła kamerę.

–Witajcie kochani! Tak, tym razem jestem ja, mój pseudonim to… Em… Lodo. Tak, jest ze mną też, znana już wam…

-Alex, hej kochani!

-Tak nie ma z nami jeszcze dwóch osób, bo mają pewne sprawy prywatne, ale mamy kawałek nowej piosenki, który chcemy wam zaprezentować! Jupi! Alex podaj mi keyboard. Dobrze.

Dziewczyny zaśpiewały razem, tę przepiękną piosenkę.

-Mamy nadzieję, że wam się podobało i mamy nadzieję, że następnym razem spotkamy się już w pełnym składzie… O! Zapomniałabym. Alex nie wyłączaj kamery! Dobrze, nasi przyjaciele mają problemy prywatne, wiem, że ich nie znacie, ale uwierzcie mi, że naprawdę cudowne osoby. Doświadczyły takiego uczucia jak zdrada, jak ból. Pomóżcie nam przywrócić ich do życia pozostawiając miły komentarz do nich. Z góry dzięki i cześć!

Brunetka zamknęła kamerę.

*Następnego dnia*

Dziewczyna leżała bez życia na łóżku, nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Zużyła już kilkanaście paczek chusteczek. Co chwilę zadawał sobie pytanie „Czemu to tak boli?”. Była zatracona w swoich myślach. W myślach nad którymi panował przystojny brunet w czapce. Chłopak, który skradł jej serce, a następnie je złamał na tysiąc kawałeczków. Nie mogła sobie uświadomić, że to już koniec, że to już prawdopodobnie nie wróci.

W tym czasie jej ojciec wszedł do jej pokoju z kubkiem gorącego kakao. Głośno odchrząkną, ale dziewczyna nie zwróciła na niego uwagi. Leciutko nią potrząsną.

-Co?!

-Po pierwsze nie tym tonem Camilo, a po drugie musimy porozmawiać…

*”Esto no puede terminar”

___________________________________

Dokładnie 1 128 słów, 4 strony w Wordzie ;P

Do najdłuższego rozdziału trochę brakuje (zaledwie 190 słów- to stosunkowo mało xP)

Nie pojechałam na wycieczkę ;( Ten głupi orkan Konstanty, czy jak mu tam zepsuł mi wycieczkę!

Głosujcie w wykreślance kto ma odpaść!

Chyba zacznę pisać narracją trzecioosobową... Zobaczy się ;)

Czytajcie, komentujcie, polecajcie ;)