Rozdział XXIII / 23

*Maxi*

-Nie mogę się tak użalać!- powiedziała niespodziewanie Cami.

-I taką Camilę znam- powiedziałem i ją przytuliłem, ale ona mnie odepchnęła.

-Nie, nie, już dzisiaj było dużo czułości... Czekaj. Czy to nie jest twoja mama!?- dziewczyna wskazała jedną z alejek.

Rzeczywiście pomiędzy zielonym żywopłotem zobaczyłem swoją mamę. Nie wyglądała jakby nas szpiegowała, bardziej jakby na kogoś czekała. Chyba nawet nas nie zauważyła. Staliśmy tak i patrzyliśmy się na moją mamę z pięć minut. Po tym czasie podszedł do niej jakiś mężczyzna. Wydał mi się znajomy, ale widziałem go tylko od tyłu i przez chwilę. Widok zasłoniła mi... w sumie nie wiem kto, bo ten ktoś zasłonił mi oczy.

-Zgadnij kto to?- usłyszałem ten głos. Głos, który od niedawna bardzo mnie denerwował... Tak, to była Naty.

-Naty! Co ty wyprawiasz?! - krzyknąłem równocześnie z Camilą. Natalia zrobiła zdziwioną minę.

-Jak to? To Maxi nic ci nie powiedział?

-Co niby miałby mi powiedzieć?

-No to, że mamy za chwilę randkę.

-Nie, nie nabiorę się na to Naty. 

Gdy usłyszałem to co powiedziała Natalia zatkało mnie. Czemu ona ciągle wymyśla takie rzeczy, żeby skłócić mnie i Cami. Gdy moja dziewczyna wypowiedziała ostatnie zdanie moja ex zrobiła na chwilę zdezorientowaną minę. Jednak szybko się pozbierała.

-Nie wierzysz? To zobacz!- powiedziała zadziornie Naty i podeszła do mnie, a potem... mnie pocałowała!

*Cami*
Nie wierzę! Nie wierzę, że Maxi mi to zrobił! Najpierw mówi do mnie, że to wszystko nie prawda, a teraz całuje się z tą jędzą! Mało tego, że się całuje, on jeszcze odwzajemnia te pocałunki i to do tego na moich oczach. Rozumiem, że może nie chce ze mną być, ja to akceptuję. Ale mógł mi to po prostu powiedzieć, a nie całować się z inną na moich oczach.

Czułam jak po moich policzkach spływają niekontrolowane łzy. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa- gnały przed siebie. Czemu to ja mam takiego pecha w życiu? Za jednym razem straciłam przyjaciela i chłopaka. 

Biegłam, biegłam cały czas przed siebie. Już miałam przebiec przez przyjście dla pieszych kiedy poczułam, że ktoś mnie zatrzymuje.

-Zaczekaj- usłyszałam znajomy głos.

-Broudwey nie mam ochoty z tobą rozmawiać.

-Tylko powiedz mi co się stało.

-Nic, a co miało się stać?- powiedziałam ze najszerszym uśmiechem na jaki mogłam się zdobyć.

-Nic, ale masz cały makijaż rozmazany i wyglądasz jak siedem nieszczęść. 

-To nie twoja sprawa- powiedziałam krótko i pobiegłam przed siebie.

Byłam już kilka ulic od mojego domu, w sumie musiałam przejść tylko przez pasy i iść przez cały czas prosto. Byłam już zmęczona tym biegiem, ale mimo wszystko biegłam dalej. Już miałam przebiec przez jezdnię gdy poczułam jak ktoś mnie zatrzymuje, znowu. Stanęłam, a tuż przed moim nosem przejechała ogromna ciężarówka.

Próbowałam uspokoić oddech. Serce waliło mi z niewyobrażalną prędkością. Obróciłam się w stronę mojego wybawcy, a raczej wybawczyni. Była to Alex. Miała minę równie przestraszoną jak ja. Zaczęła kręcić głową, po chwili powiedziała:

-N-nigdy więcej tak nie rób.

Nic nie powiedziałam, tylko przełknęłam ślinę i pokiwałam twierdząco głową. Gdy zapaliło się zielone światło szybko przeszłyśmy przez jezdnię. 

Gdy byłyśmy już w domu od razu pobiegłam do mojego pokoju. Walnęłam się na łóżko i schowałam głowę w poduszkę. Podeszła do mnie moja kuzynka i zaczęła gładzić mnie po głowie.

-Wiesz co on zrobił?!- zapytałam.

-Niestety wiem, widziałam to. Poszłam do parku się trochę przewietrzyć i co widzę? Ciebie z łzami w oczach i ... i ich. Biegłam za tobą praktycznie przez cały czas, bo wiem do czego jesteś zdolna...

-Dziękuję. 

Przytuliłam ją.

Po dziesięciu minutach mój tata przyszedł do domu. Ciekawe gdzie był... Wszedł do mojego pokoju.

-Camila co się stało?

-Nic tato.

-To przez Maxiego?- nic nie powiedziałam. -Ach! Wiedziałem, że ten chłopak nie jest dla ciebie odpowiedni!- powiedział i wyszedł.
Zaczęłam jeszcze bardziej płakać.

*Po tym jak Cami odbiegła*

*Maxi*

Co ja robię?! Camila uciekła, a ja w najlepsze całuję się z Naty. Szybko ją od siebie odepchnąłem. Chciałem jej coś powiedzieć, ale ostatecznie tylko otworzyłem buzię i odszedłem. Niestety Natalia poszła za mną. Stanęła przede mną tym samym nie pozwalając mi na dalszą wędrówkę. 

-Tylko nie mów, że tego nie czułeś.

-Rozczaruję cię. Nie czułem niczego. 

Dziewczyna spojrzała się na mnie tak jakbym powiedział, że 2+2 to 5. Pocałowała mnie jeszcze raz tylko namiętniej i zachłanniej. Próbowałem jej się wyrwać, ale dziewczyna ma stalowy ucisk. Szybko przyciągnęła mnie to najbliższego drzewa. Całowała coraz mocniej, była coraz bliżej mnie. Praktycznie opierała się o mnie. Nie! Muszę się jakoś uwolnić! Zacząłem szarpać się na wszystkie strony, aż w końcu ustąpiła. Szybko opuściłem to miejsce, czytaj uciekłem jak najdalej się dało. Biegłem przed siebie, aż w końcu dobiegłem do domu Cami. Nie chciałem dzwonić do drzwi, bo wiedziałem, że i tak nikt mi nie otworzy. Zauważyłem obok jednego z okien drzewo. Już wiem co mam robić...

Szybko wspiąłem się na to drzewo i podszedłem bliżej okna. Okazał się, że był to pokój....

_____________________________

Tadam! 

Na początku chciałabym wam bardzo podziękować! :**

Otóż weszłam w czwartek na bloggera i co widzę?

10 000 wejść! A już dzisiaj jest ponad 10 100!

Dziękuję wam jeszcze raz!

Co do rozdziału, myślę, że jest taki sobie, ale ocenianie pozostawiam wam ;)

Czytajcie, komentujcie, polecajcie ;)